Ian Bos

Ambassadeur

ZORG VOOR OUDERS, vanuit het hart

Maak een donatie

Word vrijwilliger

Mijn verhaal

Mijn naam is Ian en ik kreeg op 27 september 2013 te horen dat ik kanker had, Burkitt Non Hodgkin. Vanaf het moment dat ik dit te horen kreeg was ik vastberaden om het gevecht met deze ziekte aan te gaan.Vechten tegen een levensbedreigende ziekte kon ik niet alleen. Ik had alle hulp en ondersteuning nodig van vrienden en familie maar ook zeker van mijn ouders!

Mijn ouders zijn dag en nacht bij mij gebleven en waren de trekpaarden die ik zo hard nodig had. Ze waren er toen ik niet meer voor mezelf kon zorgen. Ze waren er als ik liefde of een arm om me heen nodig had. Ze waren er als ik het soms even niet meer zag zitten. Ze waren er soms tot vervelends toe … Ik merkte dat mijn ouders in deze periode slecht voor zichzelf zorgde en durfde soms niet alles meer te vertellen omdat ik bang was dat dit de situatie erger maakte.

Volgens de pedagogische medewerkster in het ziekenhuis was dit niet raar en gebeurt dit eigenlijk altijd heel vaak. Toen de chemotherapie wat minder heftig werd, mocht ik na een lange opname van ongeveer 4 maanden voor het eerst een paar daagjes naar huis.
Mijn ouders deden hun best om in deze dagen goed voor mij te zorgen. Ook zag ik dat mijn ouders ook zichzelf weer bij elkaar probeerde te rapen. Dit deed mij erg goed alleen was het vaak maar van korte duur. Omdat ik thuis meestal neutropeen was door de chemotherapie, lag ik vaak binnen een paar dagen weer in het ziekenhuis vanwege een infectie. Weer deden mijn ouders er alles aan om mij te helpen en te ondersteunen.

Ik realiseerde me dat mijn ouders er echt alles aan deden, ondanks dat ze weer moesten werken en thuis ook het nodige moesten regelen, om er voor mij te zijn. Als mijn moeder moest werken had mijn vader geregeld dat hij bij mij was en als mijn vader moest werken dan had mijn moeder geregeld dat zij naast mij zat.

Ik realiseerde me dat mijn ouders er echt alles aan deden, ondanks dat ze weer moesten werken en thuis ook het nodige moesten regelen, om er voor mij te zijn. Als mijn moeder moest werken had mijn vader geregeld dat hij bij mij was en als mijn vader moest werken dan had mijn moeder geregeld dat zij naast mij zat.
Heel soms gingen mijn ouders iets doen zoals een pyjama voor mij kopen. Zij kwamen dan met verhalen terug over aanbiedingen of zo. Ik vond dit fijn want het ging dan even niet over mijn ziekte. Ik zag mijn ouders hier echt een beetje van opknappen. Het klinkt heel stom maar zulke kleine dingen maakte soms heel veel verschil voor mij in een dag.

Toen mijn moeder, na mijn laatste chemotherapie in april, Yvonne en Marie was tegen gekomen en hun idee van een stichting vertelde, vond ik dat een heel goed idee. Even de ouders/verzorgers voorzien van een time-out dichtbij hun kindje!

‘Toen er ook nog werd gevraagd of ik het boegbeeld van stichting IanCare4parents wilde zijn voelde ik me helemaal vereerd.’

Ian Bos

Nu ik terug kijk op de afgelopen tijd ben ik blij dat er een stichting is die zich inzet voor ouders/verzorgers want ik heb gezien dat ik niet alleen hulp en steun nodig had, maar mijn ouders ook. Een kind vecht niet alleen maar doet dit met het hele gezin!